تنهاترین

نخواستم بفهمی چقد بیقرارم

نذاشتم تو اون حال بمونی کنارم

چجوری آخه باورت شد که دوست ندارم

چرا دردمو تو نگام ندیدی

دلم گریه میخواد

با لبخندی ساده بشین روبروم

تا من مثل آینه تماشا کنم

بزار آرزوهای گم کردمو

تو چشمای مست تو پیدا کنم

پاییز بی بهار

ترجیح میدم تنها باشم

نخواه شبیه باقی آدما شم

خودم خواستم آلودت شم

خودت خواستی من نباشم

زخم زبون

من با زخم زبونات رفیقم

مرهم بذار با حرفات رو زخم عمیقم

با توام که داری به گریه ام می خندی

کاش می شد بیای و به من دل ببندی

اسمت که میاد

اسمت که میاد حالم بد میشه

یه تریلی غم از روم رد میشه

مادرم میگه چته بیخودی

باز اسمش اومد دیوونه شدی

شروع ناگهان

بی سر و سامان تو شد

شانه ی سر خورده ی من

رنگ بزن بر لب این

خنده ی دل مرده ی من

گریه می آید مرا

آبی که از این دیده چو خون میریزد

خون است بیا ببین که چون میریزد

پیداست که خون من چه برداشت کند

دل می‌ خورد و دیده برون می‌ریزد

دستای تو

اِی که بی تو خودمو تک و تنها می بینم

هر جا که پا می ذارم تو رو اونجا می بینم

یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود

قصه ی غربت تو قد صد تا قصه بود

عذاب دوست داشتن

بمون ولی به خاطر غرور خسته ام برو

برو ولی به خاطر دل شكسته ام بمون

به موندن تو عاشقم به رفتن تو مبتلا

شكسته ام ولی برو، بريده ام ولی بيا

پنهانی

می ‌خواستم چشم ‌های تو را ببوسم

تو نبودی، باران بود

رو به آسمان بلند پر گفت ‌و گو گفتم

تو ندیدیش؟

صبر سنگ

روز اول پیش خود گفتم

دیگرش هرگز نخواهم دید

روز دوم باز میگفتم

لیک با اندوه و با تردید

چکاوک

کجای این جنگل شب

پنهون می‌شی خورشیدکم؟

پشت کدوم سد سکوت

پر می‌کشی چکاوکم؟

قدیم

غروب... زمزمه ای با ترانه های قدیمی

به کسی چه

 به کسی چه این صدا کارش از تو خوندنه

یا که کار هر شبم با گریه بیدار موندنه

باز می خونم از تو که دوست دارم خیلی زیاد

تو همون حس قشنگی که دلم رو نمی خواد

خاطره‌ ات به جای تو

خسته‌ تر از صدای من، گریه‌ ی بی‌ صدای تو

حیف که مانده پیش من، خاطره‌ ات به جای تو

رفتی و آشنای تو، بی‌ تو غریب ماند و بس

قلب شکسته‌ اش ولی پاک و نجیب ماند و بس