همرنگ دریا

باز دلتنگی بارون تو چشمامه

شبگردی عشقت تو شعرامه

باز آروم بیا همرنگ دریا شیم

کاشکی بشه یه ذره تنها شیم

تنهاترین عاشق

انگار دستام سرده سردن

انگار چشمام شب تارن

آسمون سیاه ابر پاره پاره

شرشر بارون داره می باره

چتر

باز داره بارون میزنه یعنی چطوره حالت

آخ که چقدر دلم میخواد الان بیام دنبالت

من باشم و تو باشی و دیوونگی و بارون

آخ که چقدر تنگه دلم واسه هر دوتامون

پاییز بی بهار

ترجیح میدم تنها باشم

نخواه شبیه باقی آدما شم

خودم خواستم آلودت شم

خودت خواستی من نباشم

حلاج

خاکستری که تويی

خاموشی‌ات چراغی است

خانه به خانه

فراخوان روشنی...

یک نفر

یک نفر گاهی همه زندگیت است!

برای همین است که دلت

برای همان یک نفر

تنگ می شود...

مهربانم

مهربانم، ای خوب

یاد قلبت باشد یک نفر هست که اینجا

بین آدمهایی که همه سرد و غریبند با تو

تک و تنها، به تو می اندیشد

قصه شهر سکوت

روزی دل من که تهی بود و غریب

از شهر سکوت به دیار تو رسید

در شهر صدا که پر از زمزمه بود

تنها دل من قصه ی مهر تو شنید

حالا چرا

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

بی وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

نوش‌ دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

مادر

مادر کنار باغچه تنها نشسته است

سرشار از سکوت و مدارا نشسته است

اشکش کبوترانه به سوگ کبوتری

بر نرده های خيس تماشا نشسته است

چیست در زمزمه ی مبهم آب؟

همه می پرسند چیست در زمزمه ی مبهم آب؟

چیست در هم همه ی دلکش برگ؟

چیست در بازی آن ابر سپید؟

روی این آبی آرام بلند

تنها تو می مانی

دل داده ام بر باد، بر هر چه بادا باد

مجنون‌تر از لیلی، شیرین‌تر از فرهاد

ای عشق از آتش، اصل و نسب داری

از تیره‌ی دودی، از دودمان باد

غزلواره

این عشق ماندنی

این شعر بودنی

این لحظه‌های با تو نشستن

سرودنی‌ست

راستش را بخواهی

راستش را بخواهی

فاجعه رفتن او

چیزی را تکان نداد

من هنوزم چای می خورم

روزهای کودکی

می‌خواهم برگردم به روزهای کودکی

آن زمان‌ها که پدر تنها قهرمان بود

عشق، تنها در آغوش مادر خلاصه می شد

بالاترین نقطه‌ى زمین، شانه‌های پدر بود

نیست

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

مسافر

نگاه مرد مسافر به روی زمین افتاد :

چه سیب‌های قشنگی!

حیات نشئه تنهایی است

و میزبان پرسید : قشنگ یعنی چه؟

روزهای بارانی

اولین روز بارانی را به خاطر داری؟

غافلگیر شدیم

چتر نداشتیم

خندیدیم، دویدیم

نقاب

ای بازیگر گریه نکن ما همه‌ مون مثل همیم

صبحا که از خواب پا می‌شیم نقاب به صورت می‌ زنیم

یکی معلم میشه و یکی میشه خونه به دوش

یکی ترانه‌ ساز میشه، یکی میشه غزل فروش 

مرگ قو

شنیدم که چون قوى زیبا بمیرد

فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجى

رود گوشه اى دور و تنها بمیرد